inhoudsopgave

1. wat ben ik

Ik ben de stofzuiger en de wasseroi
ik ben de tuinman, ik hou ’t gnappies boi
Ik ben de stroikplank en ‘d ofwasmesien
ik ben de vraagbaak, weet jij dut nag meskien
ik ben de gezinshulp in m’n oigen huis
ik ben de verpleegster, maar den zonder kruis
ik ben de dokter voor skramme en buile
ík ben de skouwer om op uit te huilen
ik ben de keeper want ik vang alles op
Ik ben net as jut, ik kroig veul op m’n kop.
ik ben de pedagoog en de econoom
ik ben de thuisbankier, vaak een bange droom
ik ben promoveerd in de psychologie
ik kreeg boi me thuis de beste theorie
ik ben de kok en kook met variasie
maar dat vinde ze hêlegaar gien prestasie.

Je snapp’ gewoônweg niet, weer je allegaar toid voor vindt
want ik kreeg onderwoil nag zeuven keer een kind!
Ik paste dat ok weer in m’n programma in
ik werd de kinderjuf en maandelang de min.
Nou, jullie hore ’t wel, ik ben me goed bewust
van de verantwoord’lijkheid die op m’n skouwers rust.
Ik ben uniek, ik ben niet te vervangen
maar een diploma heb ik nergens hangen.
Dat, achter “beroep” vul ik “zonder” niet in
maar skroif gewoôn op: DE DROIFVEER VAN ‘T GEZIN.

terug

2. westfriese woorde

Wie heb’r van kladdig nooit hoord,
wie koikt ‘r nou nooit ‘rs beloord,
wie heb niks te forten,
wie gaat ‘r nooit ‘rs florte,
boi wie is ’t nou nooit kantje-boord.
Wie heb dut an barrele gooid,
wie konkelt ‘r sochens nou nooit,
wie neemt nooit de kuite,
wie moet niet ‘rs guite,
wie heb ‘r nag nooit ‘rs wat strooid?
Wie ’s heer zit ‘r nooit in de tis,
wie weet niet wat skotteren is,
en skrieme en skroôie,
en skurke en skoôie,
noh, den is ’t toch wel goed mis!
‘k Heb zomaar ’n deêl woorde zoid,
ze rake lenigiesan uit de toid,
As woi er niet ware
weer zoue ze bedare?
Den raakte we ze hêlegaar kwoit.
En zuks is nou ’t echte Westfries
onz’ joôze verstaan ’t meist genies.
Woi leite ’t horeaars gaat ’t verloren
en ’t moet bloive, ons mooie Westfries.

terug

3. broeker voiling

Vroeger, dat ik nag een kind was,
weunde ik op ’t Bakkerspad
genevenover de Groentevoiling.
Wat een mooie toid was dat!

            Want deer was nou altoid reuring
‘ t Was een kommen en een gaan
van skuite tot an ’t boord toe laden,
overal kwame ze vandaan:

uit Broek, en pikkeniers met vrachte
uit de Waard en uit Koedoik
en een zoôt uit Suntebankerus.
Nôh, den was ‘r wat te koik!

            Woi mochte altoid in de voiling
want we weunde op de buurt.
We zalle deer wat voere hewwe
en we werde nooit wegstuurd.

Maar je werde groôt, je trouwde
en je krege een gezin.
De speulplaas van je kinderjare,
de voiling, kwam je nooit meer in.

            Later is ‘r veul veranderd
d’r benne zowat gien akkers meer.
De verkaveling is kommen
en gaf een grôte ommekeer.

Want de anvoer over ’t water
hield op ’t lest vezelf  òk op.
Toen ginge ze òk nag fusere
en dat was voor Broek een strop.

            Want wat moste ze met de voiling?
Zonde as zuk verloren raakt.
Op ’t lest, nei veul voif’en zesse
hewwe ze ‘r een museum van maakt.

Het gebouw is ’t zelfde bleven,
de klok draait nou voor de toerist.
’n Kroppie sla, redois, een koôltje…
Gienien die de échte anvoer mist.

            D’r legge skuite, staan mechienes,
een zoôt handwerk uit vroeger toid.
’t Is een pracht, maar toch, de ouwste
Groentevoiling van Europa benne we kwoit.

terug

4. jeugdherinnering

As je ouwer wor, gaan je gedachte nag veul
weer terug naar je kinderjare.
En as ik nou skuite zien, heb ‘k dat ’t meist
want woi ware ok altoid an ’t varen.
Woi weunde op ’n pad, d’r was water vòòr ’t huis
en achter de boet ware ok slôte.
Deer lage de vlette, de praam, de metôr
en ons roeiboôtje, net mooi van groôtte.
Dat ’s middes, al was de skoôl nag maar nét uit
den ware we alweer op ’t water
en zate te hengelen achter de kerk
deer vong je veul visse. En later
den werde die deur ons op ’t stoepbordje slacht.
Op ’t petrôliestel mochte we ze bakke.
’t Was vezelf niks, want een witkat is kloin,
je konne ze amper anpakke.
Maar toch, as ‘k nou weld’rs een tongetje eet
– hoe lekker die dinge ok benne –
den vind ik, ’t is eerlijk waar, dat z’an de smaak
van een witkat nag niet tippe kenne.

terug

5. De bedstee

Ik herinner me van vroeger
dat woi sliepe in de koes,
’s eivens oftig ’t deurtje open
voor de ien of are smoes.
Efkes koike wat ze dede.
Moeder broide, vader was
veulal bezig met de boeke
van de skoôl- of kerkekas.
Was je koorsig, riep j’om moeder,
zoi ze: “Stil maar, ik ben hier.”
Oe, wat lag je den toch voilig,
met de deure op een kier.
Werd je ’s nachts een keertje wakker,
was ’t petrolielampie an,
’t pitje was maar efkes opdroid,
de kamer leek ‘r vreemdig van.
Kloosterbalsem op de tafel
en de speld’ uit moeders heer,
tande in een kompie water,
de stikkebordjes alvast weer.
D’zakpot hing ’s nachts in de kachel
met ’t water voor de thee,
dat hoorde je zachies gonzen,
je ging weer in sleip deermee.
As je deer naggers an t’rug denk,
is ‘r veul veranderd hoor!
Sleipe in de kreb of bedstee
dat komt nag maar zelden voor.        
Lanings werde latte-bôdems,
bedstee ruild voor lisimo,
’t  is ok allegaar puur ruimer
en veûl makkelijker zo.
“Wat was ’t vroeger toch armoedig”-
wordt er teugenwoordig zoid.
Maar deer had je toen gien erg in,
t hoorde boi  je kindertoid.

Terug

6. Onverwacht bezoek

d’Hortensia boi ons voor ’t raam
deer is ’t mooi van óf.
De blad’re worre al puur geêl,
de blomme ziene dof.
De zeumer is op z’n retour
was rommelig en nat.
Een mooie herfst meskien den nag?
Maar aars hebbe we ’t weer had.
Zo denkende zien ik opiens
dat ‘r een vlinder zit.
Zo’n mooike heb ik nag nooit zien!
Hoi was pikzwart, en wit
ware de streepies an de punt.
Deeronder nag een boog
van fel oranje. ’t Was een pracht,
’t was een lust voor ’t  oog.
Z’n vleugels ginge open, dicht,
hoi was druk in de weer.
As asen alles uitbloeid is
zien je zuks ók gien meer.
Hoi bleef deer staan, menute lang.
Toen ging ie d’r vandeur.
d’Hortensia die was weer geêl,
de blomme zonder kleur.
Maar deuze vlinder, zeldzaam, zwart,
– zo mooi as ‘k nag nooit zag –
gaf deur z’n onverwacht bezoek
wat amparts an deuze dag.

terug

7. ’t Interview

Lesten kwam een omazegster
op een middag nei me toe.
z’ Had een taak voor Nederlands kregen
en zoi “k Wul een interview
met je make over vroeger
toe je jong was. Wat je deed,
weer je heenging, hoe je leefde.
Misskien dat je nag wat weet
En ze had een hêleboel vrage
over dut en over dat
“Ging je weld’rs met vekansie?
Heb je een oigen kamer had?
Hoeveul zakgeld kreeg je vroeger?
Haalde je weld’rs patat?”
Maar ik most allemaar zegge:
“Nei mekind, dat heb ‘k niet had”
– “Oma, had je wel een vriendje?”
“Ja, en nag wel meer as ien.”
– “Ginge jullie den ok stappe?”
“Stappe?” vroeg ik toen metien.
– “Ja, ‘k bedoel op zaterdag-eivend
nei ’t ien of aar kefee?”
“Nei mewoif, want toen ik jong was
hadde woi de toid niet mee
Want ‘r was voif jare oorlog 
‘r Was gien electrisch licht,
nei acht uur mocht je niet buiten,
alles donker en potdicht.
’s Eivends zat je altoid binnen.
Ginge sjoele, dede ’n spel.
Maar d’r werd nagal d’rs klamd hoor,
dat begroip je zeker wel.
Ja, deer hoor je bar van óp hei?
Maar zo was ’t voor alleman.”
– “Nou oma, dat was verskrikk’lijk”
“Ja, je kreeg ‘r soms wat van,
want woi hadde ’t ók graag aars wuld.
An d’oorlog kwam op ’t lest  een end.
Maar as ‘k zien wat jullie doene,
hebbe woi een zoôt niet kend.”
’t Bleef zomaar een toidje stillig.
‘k Vroeg: “Heb je hier nou wat an?”
– Oma, dut wist ‘k allegaar niet hoor,
maar ik maak ‘r wel wat van.”
Ik mocht ’t later van d’r leze.
Nôh, ze had ‘r best dein hoor.
Ze had ’t allemaal goed opskreven.
Ze kreeg ‘r een 7 1/2 voor.

terug

8. Herinnering

Wat hé-je vandaag toch weer bar lekker speuld,
je hewwe je nag gien seconde verveuld.
je bouwde van kissies en kleidjes een fort,
je hadde ’t zo druk, de dag was meist te kort.
Nou ben je rôzig, je ben ok nag kloin.
Je zitte op skoôt, nag zo heêl’gaar van moin.

Een deêl  jare later is ’t kleuterskoôltoid
en raak ik jou al een kloin beetje kwoit.
Want moeder weet veul, maar de juf weet nag meer.
en dat doet toch wel een kloin beetje zeer…
Nou ben je lovig, je ben ok nag kloin.
Je zitte op skoôt, nag zo heêl’gaar van moin.

Toen grôte skoôl, op de fiets nei de stad.
Later toen hé-je die brommer nag had.
Nou heb j’een auto, ben trouwd, heb een baan.
Wat ben’ de jare toch vreis’lijk hard gaan.
Nou denk ‘k nag weld’rs: wat zate we foin…
En die herinnering is heêl’gaar van moin.

terug

9. De seizoene

’t Is winter, ’t is koud en het vriest dat het kraakt,
d’r worre een zoôd lange skaastochte maakt,
de wind is noord-oôst en de lucht is strak blauw,
een vorst’lijke toid, weer ik heêl veul van hou!
’t Is lente, de lammetjes hupp’le in de woid,
de veugeltjes kwett’re ok allegaar bloid,
het zontje wordt warmer, de lucht vaker blauw,
’t bloift ’s eivens lang licht, ok een toid weer ‘k van hou!
’t Is zeumer, ’t is warm, wat geniete we weer,
we gaan d’r op uit, ’t werk wacht maar een keer,|
een zacht oôstewindje, de lucht stralend blauw,
de netuur op z’n mooist, da’s een toid weer ‘k van hou!
’t Is herfst en de dage die korte al meer,
oktober, november, december straks weer,
’t wordt kerstmis, de lucht is heêl donker en grauw,
maar in huis brande lichies, een toid weer ‘k van hou!

terug

10. zomaar wat

Een golfie op ’t water
een eend in de sloôt
een joôntje an ’t heng’len
an ’t haakie wat broôd         
de wind in de bome         
een spreêuw op ’t gras         
een spinrag an ’t raam         
die ‘r guster niet was
een kerk met een toreneen vlag an een stok
de bel van de melkboeren ’t slaan van een klok,         
die daag’lijkse dinge         
’t is niks, goed beschouwd.          
ze loike zo simpel          
maar benn’ zo vertrouwd.  

terug

11. Skroiverseivend

Woi benn’ hier
met plezier
allegaarboi mekaar.
Ons devies:
hou ’t Westfries
hoog in eer,
práát ’t weer
en as ’t ken
skroif ‘den
Roim bedocht,
versie zocht,
herinnering
aar mooi ding?
Geef het deur
geef ’t weer kleur,’
t moet bewaard
voor ’t verjaart.  

terug

12. Rarigheidje

 Ik zit an de tafel, prebeer wat te roimen,
maar ‘k heb nag niet veul inspirasie.
Want d’r is nou niks wat ‘k bedenke ken,
nei, gien letter komt er uit m’n pen.
Wat ‘k mis dat is concentrasie. 

Ik zit an de tafel, prebeer wat te roimen,
wat ‘k wel kroig dat is irritasie.
Hew ‘k eêlt op m’n hersens? Zeg maak het nou,
of takel ik of? Nôh, da’s den wel gauw.
Opiens weet ‘k het: dut is frustrasie. 

Ik zit an de tafel, prebeer wat te roimen,
‘k zweit heêl’gaar van de alterasie.
Het wordt niks vandaag, ik hou ermee op,
’t zoveûlste pepiertje wordt weer een prop.
‘k Gaan eerst maar dr’s in meditasie.  

terug

13. Misverstand

Dut is al jare leden beurd,
dat ‘r een stel uit Amsterdam
wat vroier ademhale wou
en in een durp te weunen kwam.
          Noh, ’t most eerst efkes wenne hoor.         
De mense praatte d’r heêl aars         
en bloikbaar leefde ze ‘r op los         
want z’ondervonde toch wat raars…
De kraan wou niet zo goed meer dicht.
De man had deer gien nôsie van.
Vroeg an de bure: “Woont hier soms
nog ergens een klusjesman?”
          “Jawel hoor,” werd teugen ‘m zoid
          een endje zuidop op een pad
          deer weunt een slachtig mannetje,
          die hewwe woi ok alders had.”
De Amsterdammer ging op zoek
en beld’ an boi ’t bewuste huis.
Vroeg an de vrouw die opendeed:
“Mevrouw, is soms uw man ook thuis?
          Kan hij een klusje voor me doen?
          Want ik heb thuis een lekke kraan.”
          De vrouw zoi: “Ja, dat ken ie wel,
          maar dat zal ’t eerste uur niet gaan.
Want hoi loit nét op tokje hoor,
maar straks heb ie wel effies toid.”
De man keek heur verboisterd an.
“Hoi loit op tokje,” had ze zoid.
          Hoi kwam weer thuis, zoi “Nou ze zijn
          hier toch heel eigen met elkaar.
          Want wat die vrouw tegen mij zei,
          dat vind ik, zacht gezegd, heel raar.
Ze zei me recht in m’n gezicht,
– ik kan er nog niet helemaal bij –
dat hij een uur op tokje ligt,
de mensen leven hier wel vrij.”
         Maar toen ze ’n toidje weunde op ’t durp,
         toen krege ze ’t wel deur op ’t lest.
          Op tokje legge d’r zoveul,
          maar ze legge wél allien in ’t nest.

terug

14. Voorjaar

As de winter vlucht voor de voorjaarslucht
en ’t groen an boom en struik weer waast,
as ’t zontje skoint, ’t ressie sneêuw verdwoint,
as ’t kloinvee weer in ’t woiland graast;
Zien we ’t allegaar weer, voorjaar wordt ’t een keer,
de hêle winter hebbe we d’r op wacht.
En weer of je koik, krokusse bloeie roik,
voorjaarsbôde, mense wat een pracht.

As de bouwer zwoegt, ’t kale land weer ploegt,
’t plantgoed moet eerdaags de grond weer in,
as de huisvrouw raagt, achter spinne jaagt,
as ze ’t werk weer doen met heêl veûl zin;
Zien we ’t allegaar weer, voorjaar wordt ’t een keer,
’t is ’s eivens alweer langer licht.
Wat een mooie toid, ’t maakt je zomaar bloid,
want ’t voorjaar is nou echt in zicht.

terug

15. De poes

Woi hewwe een poes, een bar lief beist
maar wat niet mag, dat doet ze ’t meist.
Ze loit te rollen in ’t wortellof,
boit blomme van de geraniums of,
jaagt eende en roigers op de vlucht
springt hoog nei vlinders in de lucht,
haalt veters uit de skoene vandaan…
Een mig op het raam? Gien plant bloift ‘r staan.
Zô is z’ in de weer, de hêle dag.
‘k Snap zelf niet dat ik h’r zô graag mag.

terug

16. BURE

Kort voor de zeumer, v’lede jaar
toen hewwe we nieuwe bure had
en ’t klinkt wel niet erg vrindelijk
maar woi benne ze nou al zat.

Ze benne vreiselijk brutaal
en jage iederien op stang,
ze zoeke ruzie met de buurt,
dat hoop’lijk bloive ze niet lang.

’t Zit zo: woi hewwe achter ’t huis
een hêle hoge peppel staan
en deerin benn’ toen onverwachs
een paartje eksters weune gaan.

Ze maakte ’t nest heêl bovenin
en gaat de wind soms bar tekeer
zodat de boom te skudden staat,
den zwoit het almaar heen en weer.

Maar dat skeêlt de beweuners niks,
ze vliege skeldend of en an,
de katte komme op ’t lest in huis,
die hewwe d’r gien leven van.

De merels zitte bang op ’t nest,
de eend met pulle skuilt in ’t riet,
allien de skeipe bloive staan…
Nei, zukke bure hoeve we niet!

terug

17. Koopziek

In ’n heêl gewoôn kloin huisie
in ’n durpie kort boi zee,
weunde d’rs een pittig steltje.
Maar zoi was niet erg tevreê.

Hoi had werk en was deer bloid mee,
maar een vetpot was ’t niet.
En zoi ging heêl veul te stadten,
d’r knip leek wel ’n vergiet.

Ze hield groôt van mooie dinge,
voor ze ’t wist kocht ze z’alweer.
’t Ging maar deur, d’r kwam gien end an,
ze wou alsmaar meer en meer.

Ze zoi ’s eivens teugen ’t manje:
“Geef moin naggeres wat geld,
‘k zag een bar mooi bloesie hangen,
murgen haal ik ’t, hew’ we steld.”

Op ’t lest zoi ’t manje: “Luister,
jij ben net vrouw Piggelmee,
jij ben ók nooit ers tevreden,
straks stuur jij me nag nei zee
en den hoor ik me al roepen:
vissie, vissie in de zee,
brengt me gauw ’n zak vol voifies,
’t vrouwtje moet ze murgen mee.
Maar, denk niet dat er ’n vis komt,
zukkens benne d’r gien meer.
En je wete hoe dat ofliep,
’t stopte toch op ’t lest ’n keer.
Wees maar bloid met wat je hewwe,
want an mooi komt toch gien end.”

Hoe ’t verder ging met ’t steltje
weet ik niet, da’s niet bekend.

terug

18. Onzin

Ze klamme in de stofdoekmand
Wat is ‘r oigelijk an de hand?
De poesdoek skreêuwt teugen de Pledge
“Jij blikken mormel, jij heb klest.
Jij spuite leugens in het rond.
Hou asjeblieft voortaan je mond!”

De skoenesmeer is ók heêl kwaad.
De zulverdoek is opsternaat.
De stofkwast stroikt r’s deur z’n heer
en zoit: “Nou nou, ’t is puur zweer weer.
Wat is ‘r oigelijk allegaar beurd,
hewwe ze ‘r ien de mand uitsleurd?”

          De vroifwas zoit: “’t Zit weer niet glad,
         die poeslap heb ok altoid wat.”
        De poesdoek werd ontieg’lijk kwaad.
          “‘k Wul dat die Pledge de mand uitgaat.
          Die maakt m’n werk onmogelijk,
          ik erger me een ongeluk.”

          “Je doene maar,” zei toen de Pledge.
        “Ik wor niet goed van jouw geswes.
        Jij miene dat jij ’t nôdigst ben
          en dat gienien zonder jou ken.
          Maar woi betekene ók nag wat,
          woi make ók de dinge glad.”

De poesdoek zoi: “Ja dat is waar.
We kenne niet zonder mekaar.
‘k Moet zegge, as je ’t zó bekoik
 de hè-je hêlegaar geloik.”
Toen was ’t klammen weer an kant
en pais en vree in de stofdoekmand.

terug

19. Verwachting

M’n dochter loopt. op alle dage.
’t Is al’gaar niet zo mak’lijk gaan.
Ze heb een hêleboel deurstaan.
Maar deer zal ze niet over klage.

M’n dochter loopt op alle dage.
De leste loôdjes wege zweer.
Ze is zô dik, ze ken gien meer.
Toch zit ze ‘r oigen op te jage.

M’n dochter loopt op alle dage.
Alles staat klaar, ’t wiegie wacht.
Ze streêlt ’t dekentje, zoid zacht:
“‘k Wou dat we ’t kindje alvast zage.”

terug

20. Kloine poppies worre grooT

In ’t wiegie loit een poppie,
t is pas twei uur oud;
een kleurtje as een perzik,
z’n kuifie loikt net goud.
Z’n ogies benn’ nag heêl stoif dicht,
z’n neussie is een dop,
z’n knuisies teugen ’t wangkie an…        
Wat is moeder groôsk er op.

Het poppie wordt een joônje,
t is nou twei jaar oud.
Het heb een oigen willetje
en is ôk welders stout.
Z’n kuifie is nou heêl licht blond,
z’n ogies blauw met bruin,
z’n neussie wupt heêl efkes op.
Wat is z’n moeder kuin.

Het joônje werd een kerel
en is allang uit huis,
hoi komt met vrouw en kinders,
nag altemet ers thuis.
Zo gaat het as je moeder ben,
je raak’ ze an ’t leven kwoit.
Wat bloift, is de herinnering
an de allereerste toid.

terug

21. Aandacht

’t Beurde, alweer jare leden,
zundagsoches in de kerk.
De orgenist speulde bezielend
’t slotakkoord, met ’t volle werk.

Toen ’t uit was, kwam de kerk’raad binnen
de ouderling van dienst voorop
en de dominee klom statig
de treedjes van de preekstoel op.

          De dienst begon. Maar nei een toidje
  kwam er een vlinder opperdan.
          De aandacht werd zomaar puur minder
          de mense stoôtte mekaar an

          en kind’re weze nei ’t beisie
          dat rust’loôs over d’hoofde vloog.
          De dominee preekte rustig verder,
          ging gewoôn deur met z’n betoog.

          Opiens zoid ie “Is er dan niemand
van u die ’t beesie vangen kan?”
         Pák maar ’s een fladderende vlinder, 
          deer heb je niet veul houvast an.

          Maar op ’t lest toen wist een broeder 
          ‘m tóch te pakken, jammer hoor.
          En dominee kreeg weer alle aandacht
          Wat moin aangaat komt naggers voor.

terug

22. TOID

Hoeveul toid ben ‘k nou al kwoit
om wat te skroiven over “toid”.
Toid, deer wordt wat over praat,
we wete all’gaar hoe dat gaat.
’t Leven begint met “over toid”,
’t wordt bang docht of ’t wordt bloid zoid.
Wat is toid? Een goeie vraag.
‘k Heb ’t maar ’s opzocht vandaag.

De Prediker die heb al zoid:
“Elk uur en ding dat heb z’n toid.
D’r is een toid om te lachen
en een toid om te rouwen,
een toid om te slopen
en een toid om te bouwen,
een toid om te skeuren
en een toid om te naaien,
een toid om te rôden
en een toid om te zaaien,
een toid om te zwoigen
en een tijd om te praten,
een toid om te zoenen
en een toid om te haten,
een toid om de dansen
en een toid om te klagen,
een toid om te geven
en een toid om te vragen.”

Zo ken ‘k nag  toide deur gaan hoor,
maar deer heb ‘k nou gien toid meer voor.

terug

23. ’t westfries

‘k Wil oigelijk welderes wete:
Wat is er verkeerd an “t Westfries?
Dat mense die ’t prate wat zinge?
Dat ze hechte an mooi’ ouwe dinge?
En ’t vasthouwe wille zolang as dat mogelijk is.
Zeg nou ‘rs, weerom hebbe ze ’t mis?

‘k Wil oigelijk welderes wete:
Wie heb er wat teugen ’t Westfries?
En prebeert om heêl gnappies te praten,
maar ’n aar heb dat toch in de gate
want al doen je nag zo goed je best, ’t gaat welderes mis.
‘k Snap ok niet weer ’t nôdig voor is.

”k Wil oigelijk welderes wete:
Wie houdt er niet van ’t Westfries?
Een taal weer je ’t rechtuit in zegge
en weer je heêl je wezen in legge,
een taal, die zôlang as je leef ’t oigenst is.
Wie zoit dat ’t plat is, heb ’t mis.

terug

24. Lariekoek

De skaduw loit foin in de zon
een muis sjouwt met een regenton
de kat springt op de regenboog
een hoôsbui spoelt ’t wasgoed droog
’t woisie kruipt skuil in een fles
de fluitketel kroigt Franse les
de koffielucht kleurt alles groen
de filter moet de ofwas doen
een straaltje zon drukt op de bel
de open heerd kroigt kippevel

             de regen skoint onder ’t bed
               de wind wordt in de koelkast zet.
               de buitenkraan spuit bessesap
               de geranium kookt griesmeêlpap
               de gare biet gooit met een prop
               de sneêuwpop stookt de kachel op
               de wasmesien bakt krentebroôd
               een spreêuw gaat fietse in de goôt
               m’n fantasie vliegt naar de maan
               zodoende bloift deuze onzin staan.

terug

25. een vroie dag

As de zeumerdage beginne an te kommen en ik weer ’s in de keuken bezig ben om de groente of te wassen, ondertussen met een skuin oogie koikend of de soep niet overkookt, den kroig ik ‘ r welders skoôn genog van. Ik zou den ’t boiltje d’r boi neergooie wille en zegge: “Julllie redde je vandaag maar, ik neem een vroie dag.”
Maar ja, dat doen je zomaar niet. Wel denk ik den: Weerom doen ik ’t oigelijk niet? Weerom altoid dat eêuwige plichtsgevoel? Ze moete toch voor ien keer d’r oigen zien te redden?”
Ik neem een besluit.
As we de are dag ’s ochens zitte te eten, zeg ik: “Luister, jullie moete je maar zien te redden vandaag. Ik neem een vroie dag.”
Ongelovig zitte ze me an te staren. Ze vergete van skrik een hap te nemen.
“Je neemt wát?” vraagt ien van de joôs.
Ïk neem een vroie dag” zeg ik nag een keer. “Ik gaan vandaag nou ers gien bedde opmake, niet ofwasse, gien stof ofneme en ik ben tussen de middag uit skoôl vandaan niet thuis.”
“Maar ik moet vanmiddag te zwummen, wie loit m’n spulle den klaar?” vraagt ‘r ien.
“Oh joh, maak je niet druk”zoit een aar. “Ze gaat immers tóch niet.
“Ik gaan wél” zeg ik. “Ik wil naggers naar dat durpie fietse, weer die ouwe stolpboerderoi staat, met die hêle grôte kestanjeboom d’r voor. Dat is ‘r al jare overskôten. En verdorie, ik neem de broôdtrommel toch niet mee?”
De joôs beginne te groinzen, zie ziene ’t al vóór d’r, moeder al fietsend met de broôdtrommel achterop.
Maar ze beginne te merken dat ’t mienes is. Ze worre een beetje uithoinig en mannig zegge ze dat ze ’t oigelijk wel mooi ruim vinde.
Als ze naar skoôl gaan, steek ik m’n hand naar ze op, haal de boel van tafel en zet ’t op de anrecht.
Nou ik de knoop deurhakt heb, moét ik wel gaan. ’t Is skitterend weer. Ik draai de deur vast, leg de sleutel deur ’t kattegat op de drempel en stap op de fiets.
Met tóch een raar, beetje skuldig gevoel zelfs, begin ik an de lange rit. Ik raai over stille landweggies. De woilande zien geêl van de butterblomme. In een sloôtje zwumt een eend met pulle. De kloine hoopies dons skiete over ’t water, ’t loikt wel of ze d’r over glisse. Efkes verder staat ’n blauwe roiger doôdstil in ’t ondiepe water op ’n vis te loeren. De berme langs ’t weggie staan vol gêle peerdeblomme, rôse klaver en witte kikkerblomme. As ik strakkies teruggaan zal ik ‘r wat van plukke.
’t Zontje komt al puur hoger en ’t wordt pittig warm.
Ik stap of, zet m’n fiets teugen een boom en gaan effies in ’t gras zitte. In de verte is ‘r ien an ’t ploegen met een trekker, ik hoor ‘m brommen en een zoôt meêuwe cirkele d’r kroisend omheen.
Wat een rust!
Maar ik ben d’r nag niet, dat ik stap maar weer op om verder te gaan. Nei ’n uurtje ben ik weer ik heen wou. Alles is ‘r nag precies zo bleven as ik ’t in m’n gedachte heb. ’t Loikt wel of de toid hier stilstaan heb.
In een cafeetje koop ik een deêl broôdjes en een koppie koffie en gaan deermee buiten zitte te genieten onder ’n pereboom. Een toidje later gaan ik maar weerd’rs op huis an. ’t Loikt wel langer te duren as ’s ochens. Ik pluk de blompies die ik mezelf beloofd heb en kom laat in de middag, warm, loof, maar voldaan thuis. De blompies benne een beetje slap worren, dat die zet ik metien in ’t water. De ofwas groinst me an. Ik gaan onder de does, zet koffie en besluit om vaneivend niet te koken, maar ergens te eten gaan met z’n allen.
As de joôs thuiskomme en dat hore, gaat er ’n gejuich op. Hoi, hoi!
’s Eivens as ze te bed gaan vrage ze: “Wanneer neem je weerd’rs een vroie dag?”

terug

26. Nattighoid

In maart, op vroidagmiddag
was ‘r een grôte brand
in Broek. ’t Was angstanjagend
want ’t liep meist uit de hand.

’n Hêle zoôt brandweerwagens
die rede óf en an.
Sirenes an en ’t zwaailicht,
je werde d’r bang van.

De skoôl zou ok net uitgaan.
Dat kon niet, stel je voor,
want ’t was voor al die kindere
veuls te gevaarlijk hoor.

Die werde den ok ofhaald
deur hullie pa of moe
en ginge onder loiding
toch nei de brand toen toe.

Dat maakte grôte indruk
– zo hoorde ‘k later pas –
op een achtjarig joôntje
dat deer ok heen weest was.

Die plast as ie van streek is
nag weld’rs in z’n bed.
En wat ze al verwachtte,
die heb ’t ’s nachts niet red.

’s Ochens stapt ’t joôntje ’t bed uit,
tot an z’n nek toe nat…
Z’n moeder zoit: “Zô, heb jij
ók wat te blussen had?”

En verder werd ‘r den ok
gien woord meer over zoid.
’t Is een bar pittig joôntje
en heêl goed boi de toid.

Dat toen z’n vader ’s eivens
’t jochie te bed toe brocht
en zoi: “Hoe zou ’t gaan knul,
hei  je deer al over docht?

D’r valt niks meer te blussen,
’t is heêl’gaar uit, die brand.
Dat, douw je neus in ’t kussen,
d’r is niks meer an de hand.”

De are dag stapt ’t  joôntje
z’n bed uit, droog en bloid
en zoit: ‘”t Is goed gaan hoor,
‘Brand meester’ heb ik zoid.”

terug

27. Woize woorde

Gezonde mense
hebben veul wense
en de zieke hebbe d’r maar ien
          Deuze woize woorde
          die ‘k nag nooit hoorde
          heb ik lest ‘rs in een blaadje zien.
Dat je zelf niet ziek ben
en overal heen ken
dat vind je toch oig’lijk heêl gewoôn.
          Breng ze ’n bezoekje
          geef ze ‘rs ’n boekje
          of pak aars een keer de tillefoôn.
Want ’t ken verkere,
leite we ’t lere:
vergeet die ziek benn’ niet en maak ze bloid.
          As we d’rs wiste
          wat de zieke miste
          den hadde we voor die mense veul meer toid.   

terug

28. Wolke

Een winderig daggie
veul jagende wolke
ze droive voorboi en
ze skuive en kolke.
In ’t spel van de wolke
die skuive en vare
deerin zie je beiste
en aldeur weer are.
Dié loikt op een hondje
met heêl grôte ore
maar den komt een wolkje
dat beêld weer verstore.
Dát loike dolfoine
en dát net een beertje
en ’t blauw endje lucht deer
dát is een kloin meertje.
Ok grôte kolomme
as varende bôte
die skuive voorboi en
weerspieg’le in  slôte.
En altemet moete
ze voor ’t zontje woike
zo’n lucht vol met wolke
deer ken’k toide naar koike

terug

29. Zand

Wat zalle we d’rs ete? Efkes nei de groenteboer.
Ja, ik neem maar spinazie, ’t is gezond dat groene voer.
k mag ’t wel heêl goed spoele, aars den hoor ik naderhand:
Spinazie is wel lekker, maar graag voortaan zonder zand.

Het wordt een heêl mooi daggie, we gaan asen maar nei zee.
We neme den wat broôdjes en een kan koffie mee.
Maar ‘k doen ’t wel in een trommel, want aars kroig ik trammelant.
Benne ze soms vallen, moeder? Ze knarse van ’t zand.

D’r valle weld’rs woorde en da’s hêlegaar niet erg.
Maar gaan ze d’r lang op deur, den wordt ’n bultje ’n berg.
En as ‘k er niks mee nôdig heb, bekoike ze ’t maar, want
den leit ik ze maar klamme en ik steek m’n kop in ’t zand.

Al heb je in je leven alles wat je kroige kon:
Een foin gezin, een goeie baan, een mooi huis met veûl zon,
al wor je honderd jaar en ben je meist ’t hoogst in ’t land,
an alles komt een end en wat gaat ‘r den over?   ZAND….

terug

30. ’t ‘opa’-koppie

Een koppie met ‘OPA’ d’r op
stond achterin de kast.
Dat stond deer al een ganse toid
en was gienien tot last.
         De are koppies ginge wél
          veul in en uit de kast.
          En ’t ‘OPA’-koppie wist ’t den
          ‘Ze’ kwame weer te gast.

Die ‘ze’, dat ware d’moide en joôs
Eerst skarrelde ze wat,
maar lenigan ware ze trouwd
en ’t huis uit. Zo gaat dat.
          Maar altemet’rs kwame ze
         – en iederien vond dat foin –
          weer allegaar d’rs boi mekaar.
          En den was ’t huis te kloin!

Dat ‘OPA’-koppie docht den veul
an de gezellighoid
van vroeger dage weer terug.
Dát was een mooie toid.
         Want ja, toen ’t eerste kloinkind kwam,
          toen hadde ze bedocht
         ‘Vader is zó verlegen groôsk’
         en ’t ‘OPA’-koppie kocht.

’t Werd veul gebruikt, maar op ’t lest
belandde ’t in de kast.
En toch, zo deur de jare heen
kwame ‘r al meer te gast.
         De kindere krege ók kindere.
          En op een goeie keer
          kwam ’t eerste achterkloinkind an!
          Iniens docht vader weer

an ’t ‘OPA’-koppie. ‘Hewwe we ’t nag?’
Ja hoor, ’t staat in de kast.’
‘Den kroigt de nuwe opa ’t nou.
Haal ’t ‘r maar uit alvast.’
         Dat vader zoide: ‘Hier m’n knecht.
         Jij ben nou opa, dat
        dut koppie kroig jij nou van moin.
        Ik heb ’t  jare had.’

Hoi zette ’t op tafel
en tapte ’t metien vol.
De rest werd hêlegaar wuiterig!
Wat hadde ze een lol.
        De nuwe opa hield heêl groôsk
         ’t ouwe ‘OPA’-koppie vast.
          En dat werd toen verlegen bloid.
         ’t Mocht oindelijk uit de kast.

terug

31. niet passend

Een maand of wat leden las ik een ‘gedicht’
dat moin heêl erg trof. ‘k Voelde ’t meist as m’n plicht
deer wat mee te doen. Want wat werd ‘r in zoid:
De ouwere mens past niet in deuze toid!
De jeugd heb ’t voor ’t zeggen, die wete hoe ’t moet.
Wie ouwer is weet ’t echt niet meer zo goed.
Wat las ik nag meer, ‘k vond oigelijk grof:
Benne ouwere loof, nou den takele ze of.
Vergete ze wat, benne ze puur dement
en met ‘r A.O.W. worre ze skromelijk verwend.
Al vrage ze wat, moete ze niet zo zeure.
Ze hoeve toch niks meer, wat ken ze gebeure?
En benn’ ouwe mense nag bloid met mekaar,
den vinde de jong’re dat oig’lijk maar raar.
Ien mens trouw te bloiven? Den ben je niet goed snik.
Een keer vreemd te gaan, nôh, dát is juist de ‘kick’.

Toen ‘k ’t allegaar lezen had, docht ik: ‘k Ben bloid
dat ‘k ouwer ben en niet meer pas in deuze toid!

terug

32. ’t skilderoi

Woi maakte lest een roisie nei De Haag,
deer ginge woi ’t Mauritshuis bekoike.
Je worre stil van al die pracht en praal.
Dat ze ‘r weund hewwe! ’t Zou moin niet loike.
Die breie trappe, al dat houtsnaaiwerk,
die grôte kamers en die hoge rame.
Ik moet ‘r niet an denke, ’t hoeft ok niet,
’t was voor de skilderoie dat we kwame.

Te veul om op te noemen wat deer hangt,
stillevens, vergezichte, gnappe vrouwe,
ok brik koikende manne, skale fruit,
dat zo echt leek, dat je ’t pakke woue.
De stier van Potter hangt ‘r levensgroôt,
roik uitgedoste mense, jachttaf’rêle,
Woi benn’ deer niet mee groôtbrocht, dat ’t kon
moin oigelijk genies zo bar veul skêle.

Ien skilderoi dat vond ik heêl erg mooi,
’t was skilderd tussen voiftien-zestienhonderd.
Dat stelde vóór ’t gewône arm’re volk,
zuks maakte ze toch ók, docht ik verwonderd.
Ik keek ‘r nei, ’t was raar, ’t deed moin wat,
iniens begon ’t voor moin gevoel te léven.

D’r stond ’n huis op, grôte boom ‘r naast
volop in blad, die zou ’n zoôt skaduw geve.
De deur stond open, buiten op een stoel
zat vader net z’n poipie uit te kloppen.
Moeder kwam ok nei buiten, kind op d’arm,
wat was ’t warm, ze ging gien kouse stoppe.
De joôsies speûlde in ’t nag warme zand,
die mochte ók vaneivend lang opbloive.
De zon stond an een stralend blauwe lucht,
je zag allien wat skeipewolkies droive.

Toen hoorde’ ze inienen wat meziek.
D’r kwam ’n man an, vedel an z’n skouwer,
Hoi ging al speûlend zitte op ’t gras
en speûlde maar. ’t Verbaasde moin hoe gauw ‘r
de hêle buurt kwam, eerst te luis’ren stond,
toen ’t iene lied nei ’t aar begon te zingen.
Ik stond voor ’t skilderoi, ‘k hóórde ze meist
en docht: “Ja koik, dut is ien van die dinge
van vroeger weer ‘k nei terug verlange ken.”

Ik kreeg toen zomaar ’t gevoel dat ik te laat geboren ben.

terug

33. de hollandse zeumer

Een warme dag,
we zitte lekker buiten
en om ons heen hore we veugels fluiten,
dat ’t weke zo nag bloive mag.
          Het gras is groen,
          de skeipeblompies bloeie
         en ok de hoining begint weer te groeien,
         deer ’s asen werk genog te doen.

Maar ’t duurt zo kort,
de wind krimpt nei ’t zuidwesten
en regenbuie komme weer te pesten,
de zeumer is weer heêl’gaar vort.

          Bloift over hoop
          hoop op weer beet’re dage,
        want hoe we d’r ok over dranze of klage,
          mooi weer is ienmaal niet te koop.

terug

34. een daggie nei zee

Omdat we ’t vroeger thuis niet breid hadde, betekende vekansie voor ons: vroi van skoôl, meer niet. Ergens aars heen gaan, was allien voor de skoôlmeisters wegloid.
Maar tóch was ‘r in de vekansie ièn dag met een gouwen randje. Want een groôt feest was het voor ons, as we een daggie nei zee ginge.
Ièn daggie maar en dat was een belevenis.
Want dat ging zó:
Woi ginge den met de hêle femilie nei het strand van Bergen aan Zee.
Met de metòr werd ‘r nei Koedoik voeren en den later verder met het tremmetje, met Bello.
Maar vóórdat we in de metòr zate, was ‘r thuis al ien en aar passeerd en bestrukt. In de skuit ware kissies neerzet met planke deertussen, om op te zitten. In een tweide skuit, een vlet, ware fietse laden. Die wazze van de grôters die later in Koedoik op de fiets verder ginge.
Moeder had ’s ochens de rieten koffer – zoôntje met van die leren hoekies en een riem erom – volstopt met een lading broôd, een zak sausies, een zakkie peerdrupse, handdoeke en skoôn ondergoed.
En den was ’t wachten op vader. Want vader most altoid eerst nag nei de voiling, den koppie doen, en den z’n oigen nag verkleide. Dat duurde ons allegaar veûls te lang vezelf, dat woi kwamme om de klapskeet koike of hoi nou ald’rs klaar was.
En toen we voor de zoveûlste keer koike ginge hoever ie heen was, stond-ie net te prutsen met z’n boordje. Vroeger had je van die losse, stoive, witte boordjes, die van achteren met een knoopie an  ’t overhemd vastmaakt worre moste. Toen hoi ons weer glure zag, werd -ie zò kwaad dat ie een hengst an dat boordje gaf, zodat ’t knopie teugen de zolder an vloog.
“Vort!” riep ie.
We wiste niet hoe gauw we wegkomme moste. Maar we woue ok zo verlegen graag nei zee. Maar op ’t lest zatte we den toch met mekaar in de metòr. En de skuit met fietse sleepte d’r achteran.
’t Eerste end konne we gewoôn stome, deer ware breie slôte, maar hoe dichter we boi Koedoik kwamme, hoe zachieser er voeren werd, want de sloôtjes werde al smaller. De metòr zoog al ’t water weg van de kante en den was ik altoid zo bang, dat er niet genog overbleef om in te varen!
Ondertussen krege we sausies om te pellen. We ware zingend van huis gaan, maar op ’t lest begonne we te dranzen dat ’t zo lang duurde en wanneer we d’r nou ‘rs ware.
As we oindelijk in Koedoik ankommen ware, werd alles en iederien uitladen. De grôters ginge op de fiets veerder, en woi moste nag een end lope tot over de vlotbreg. Want an de are kant van ’t kenaal was de tremhalte. As ’t tremmetje ankommen was met dikke, vette rookwalme, en we allegaar instapt ware, ging ’t richting zee. Dat was een barre mooie rit, eerst deur de woilande nei Bergen en den deur de duine nei Bergen an Zee.
De fietsers ware deer ok ankommen en nei een kloin endje lopen zage we oindelijk de zee. De fietse werde meenomen op ’t strand. Deer was toen nag alle ruimte voor en d’r ginge lakens overheen voor de bande. Want die mochte niet de hêle dag in de zon staan, zie.
De klere ginge uit en….de zee in. Badpakke hadde we niet, deer was gien geld voor. Maar in hemd en broek kon je je ok best vermake.
(Deervan de verskônings in de koffer)
Vader trok z’n skoene en sokke uit, stroopte z’n broekspoipe op, maar meer ok niet. Moeder zat de hêle dag met kouse en skoene an en een hoed op. Woi, de kindere genôte bar, maar hoe vader en moeder zo’n dag vonden hewwe? Ik zou ’t niet wete.
Veûls te gauw nei onze zin werd ’t toid om weer nei huis te gaan. De reis terug duurde leek ’t wel drie keer zo lang as heen. Zongen werd er ok gien meer, iederien was bek-of. Wat ware we bloid as we de voiling weer in de verte zage, want deer vlakboi was ons huis.
En deer wachtte een hêle grôte rest eerappele met komkommer op ons.
Iederien begroipt nou wel dat zo’n daggie maar ien keer in de vekansie voorkwam, want ’t was een héle bedoening.
Wat was iederien verroisd van zo’n dag, maar mooi was het wel!)
Daagsteran zat moeder toide op kniese op de stoep t zand uit de klere te spoelen.

terug

35. de kenarie

M’n dochter kreeg ‘rs van d’r man een kenarie met een kooi,
deer had ze al heêl lang om zeurd, want dat vond ze zo mooi.
Noh, ’t was een pittig beisie hoor en zingen dat ie kon!
Hoi hong ok heêl mooi voor een raam en lekker in de zon.

Maar ’t kooitje was een miskoop hoor, een barrel was het, want
as’t beisie efkes fladderde, den ruttelde ’t van ’t zand.
Dat vond ze nag geniesen erg, verveulend vond ze ’t as
het beisie lekker badderde, dat de vloer den zo nat was.

Ze zette ‘m toen voortaan maar op d’anrecht voor z’n bad.
Tot ze d’rs om een boskip ging, en ’t hêle beist vergat.
Nou had z’ ok nag een grôte kat, die had al oftig gluurd
nei ’t kooitje op de anrecht, maar was altoid nag wegstuurd.

Dat, toen zoi nei de winkel was, zag die z’n kans mooi skoôn.
Dat lekk’re happie stond er weer, en hoi sprong heêl gewoôn
op d’anrecht, rommelde an de kooi, peuterde met z’n poot
het bad erof, pakte de piet, en beet het beisie doôd.

Toen kwam Nel met de boskip thuis, en ’t eerste wat ze zee
was: “Heu, wat heb die kat deer nou, weer speûlt ie nou toch mee?
Hoe komt ie an dat knuuw’ltje wol? Van moin kreeg ie dat niet?”
Ze pakte ’t of, nôh mense, ’t was toch d’r kenariepiet.

Ze heb er eerst nag wel om peêuwd, de kat de deur uitskopt,
en wat er van piet over was, in ’t vullisbakkie stopt.
Het kooitje heb ze goed opgnapt en nei de vliering brocht.
Bedat kreeg ze wat aars te doen, ze heb een poppie kocht.
’t Ruttelt er nou weer van ’t zand, de vloer bloift weer niet skoôn
Ze heb nou gien kenarie, maar twei moiskes en ien joôn.

terug

36. Dove ToÔn

Dove Toôn

Een jonge domenee, bekend in kerkse streke,
kwam ok ‘rs in een durp, deer zou ie een keer preke.
Hoi preekte op beroep, zo wordt dat deurgaans zoid
en had veul aandacht an een skriftgedeêlte woid.

In ’t durp weunde ok een man – we zalle ‘m Toôn noeme –
die hoorde al veul mense de jonge domenee roeme.
Dat Toôn ging nei de kerk. Zat vooran op een stoel.
De domenee begon de dienst met veul gevoel.

Weerom zat Toôn vooran? Hoi was een beetje doof.
Maar hoi wist heêl veul of van de Boibel en ’t geloof.
En hoi had nag een kwaal, hoi docht deurgaans hardop!
En ik heb net al zoid: ‘Het Woord zat in z’n kop’.

Dat toen de domenee echt an z’n preek begon
toen kwam al heêl gauw uit dat Toôn ’t niet leite kon
om overhard te praten. Hoi was ’t met domenee iens, zoi:
“Dat is van Calvoin.” En later nag een keer, toen zee hoi:
“Volgens moin staat dat in Marcus vier.”
De domenee zoi: “Stil man, degeen die praat staat hier.

Dat hoi preekte weer deur en boeide z’n gehoor.
En an ’t end van de preek las-ie ’n deêl verze voor.
Toen zoide Toôn weer luid dat ’t van Jesaja was.
De domenee werd boos. “Meneer, dit geeft geen pas.
Ga alstublieft maar weg, of wil nu verder zwijgen.

Toen zoide dove Toôn: “Dút is nou van z’n oigen…”

terug

37. de manjes

Op een bankie in ’t zontje zitte manjes boi mekaar.
Ze benn’ druk an ’t klassineren over ’t ien en’over ’t aar.
Ze hewwe alle drie d’r skeipies op ’t droge zogezoid.
Ze kenne ’t goed met mekaar rooie en hewwe gien bestoken toid.

         Klaas zit links en rechts zit Gerrit
in de middend Arie Groen.
       Die is efkes later kommen
         hoi most eerst nag koppie doen
         want hoi kwam net uit de voiling.
         Noh, deer wor je toch ok driel,
         zeuven stuivers voor de blomkoôl
         en een skelling voor de kriel.
         As je zukke proize make
         drans je deer toch meist ok om,
        Wullem rekende op ’n rôsie
         maar ’t werd een peerdeblom.

‘”t Is prut darse en water knepp’le,”
– het is Klaas die dat dul zoit –
“blomkôle, die kenne z’op heden
an de streitstiene niet kwoit.
As ze drie,vier gulden benne
den gaan ze slikving’rend op.
Dat komt deur die tweiverdieners,
die hewwe ’n bord voor hullies kop.
As ze ‘r spikkeling van kroige
male ze niet om de prois.
’t Ken moin ok gien harrel skêle,
maar die lui benne niet wois.”

          Noidig kauwt ie op z’n kalmoes.
         Gerrit heb een sjekkie droid.
         Arie lurrekt an z’n poipie,
       d’r wordt nou effies niks zoid.
      Leit Klaas eerst maar d’rs betaie,
         hoi heb ’t ienmaal in z’n bestaan,
        hoi ken ’t niet uitstaan as de proize
      over kurf en klamp heengaan.

Nei ’n toidje kroige ze ’t ok nag
over Afie van Piet Grin.
die ’s weer zo in d’achtermiddag
en veûl skot zit ‘r niet in.
Piet zit lillijk in de nartel,
maar hoi houdt ‘r met de moed,
’t moet eerst ergere wul ’t betere,
’t komt te peerd, maar ’t gaat te voet.

          “K’man, we gaan ons pad inkorte.”
         Gerrit pakt z’n stok en zoit:
        “Ers koike of ‘r wat van ’t blok valt,
       ’t is bedat weer eterstoid.
        We gaan zachiesan op huis an,
     voor vandaag ken ’t wel weer,
       we hewwe heêl wat woorde wisseld,
       we verdoen ’t naggers een keer.”

terug

38. Zeumernacht

Het is warm, het raam staat open.
Ik ben effies ’t bed uit lopen
en koik buiten in de nacht.

d’Lucht is nag een beetje lichtig,
en de wind ritselt voorzichtig
deur de bome. Wat een nacht!

‘k Zien een enkeld wolkje droive,
‘k wil hier nag wel ure bloive
en geniete van de nacht.
‘k Ken er niet genog van kroige.
‘k Zeg op ’t lest teugen m’n oigen:
“Gaan toch weer te bed, ’t is nacht!”

terug

39. De brief

Heu, een briefie van m’n zuster,
die ’s aars niet zo skroiverig hoor.
d’r is vast wat, ‘k ben nuwskierig,
ik lees ‘m wel effies voor.

          Beste Zus, ja ’t heb een reden
         dat ik je zo hoopstoops skroif.
         Moid, ik moet je wat vertelle,
        ‘k loop er zó mee op m’n loif.

Lesten kwame vreemde mense
boi ons weune op de buurt.
‘k Heb ‘rs uitvist hoe ze hiete.
nôh, hoi Harrik en zoi Guurt.

          Zoi’s een kloin en heêl sluuf woifke
         en staat stoif van smerighoid,
       ze koikt heêl beloord, en heb het
        poepeboezel voor, altoid.

Nei moid, ik heb in m’n leven
nag zo’n kladdige tiet niet zien,
‘r poddeheer zit in de tis
en z’ heb wel piete ok meskien.

          Hoi is een opeten manje,
         rabbige klere heb ie an,
          slobberend an alle kante,
          nôh, je guite d’r meist van.

Hoi loopt op versleten klompe,
grôte gate an d’onderkant,
die heb ie een beetje dichtstopt
met een dubb’le ouwe krant.

          Zo te zien is ie wat skuwig,
        koetelt maar wat in de boet,
        thuis heb ie niet veûl te forten,
        enkeld as ie ete moet

komt ie skichtig uit z’n boetje.
Hoi loopt zo verlegen krom,
z’n hande komme heêl boi z’n kniese
en die ziel koikt op nach om.

          En as je naar ’t huissie koike,
          weet je ok niet wat je zien,
          ‘r hange barr’le van gerdoine
          en gien plant of blom, gienien.

Nei ‘r is gien kraak of smaak
an zukke mense as Hark en Guurt.
Van moin magge ze vertrekke,
’t is gien anwinst voor de buurt.

          Nou moid, dut wou ik je skroive,
         ‘k most het zomaar efkes kwoit.      
          ‘k Zal de prak op tafel zette,
          want ’t loopt teugen eterstoid.

Nou nag wat, Klaas mag niet wete
dat ‘k hierover skreven heb.
Die zoit: “Weer hè je mee nôdig,
leit die mense, hou je klep.

          As je soms niks aars te doen heb,
         gaan den sokke stoppe, moid.”
          Nou ja, dat is nou echt Klaas hoor!
          Zus, tot koik, de groete.
Soit.  

terug

40. Lenze

Lesten vroeg m’n oma-zegger
“Lees je asen effies voor?”
‘k Had er hêlegaar gien zn in,
‘k zoi: “‘k Heb nou gien bril op hoor.”
’t Joôntje zat me an te koiken
met z’n handje onder z’n kin,
vroeg: “Weerom moet j’ok een bril op?
Hou je lenze d’r den in!”

terug

41. WeStfrieze

Woi hier in West-Friesland, woi bloive gewoôn.
Woi houwe niet van kouwe kak.
En kroigt er toch ientje puur snot in z’n neus,
den zegge woi: “Hou je gemak.”

Woi benn’van die mense, rechtloinig, rechtuit.
Woi houwwe niet van: “‘k Zal wel zien.”
Woi wete voor ons oigen al, doen, of niet doen.
Woi zegge niet gauw: “Nô, meskien…!”

Woi benn’ van die mense, die houwe d’r van
al staat er een sturm windkracht tien,
den gaan we nei zee, en we staan op de doik
om ’t geweld van de golve te zien.

Woi benn’ buitenmense. Woi houwe zoveûl
van de polders, de duine, ’t strand,
de akkers, de slôte, de mense, de taal.
Woi houwe van ’t Westfriese land.

terug

42. gezichtsbedrog

Dat ik een keer te niksen zat
en zo nei buiten keek,
zag ‘k wat in de seringeboom
dat op een hoofie leek.

De blaad’re ware wat omkruld,
– wat ken het toch raar gaan –
dat ‘k zag deer zomaar tussenin
een heêl kloin hoofie staan.

Onder de neus een grôte snor.
Twei oge keke m’an.
Ik wees m’n kloinzeun d’r nag op
maar die zag er niks van.

Ik zoi nag: “‘k Zien wat jij niet zien.”
Want eerlijk, ‘k zag het hoor!
Maar toen ik later naggers keek
ware d’r blaad’re voor.

Nou ja, het kén vezelf ok niet.
‘Is kinderlijk meskien.
Maar toch, in wolke en een boom
Ken je weld’rs wat zien.

terug

43. Het weer

Zou het zontje niet meer skoine
‘r zou gien blom meer openstaan.
Zou de wind ok gien meer waaie
t riet zou niet meer wuive gaan.

Zou ‘r nooit gien regen valle
den werd alles dor en kaal.
Dat, de zon, de wind, de regen
moet ‘r weze allemaal.

Toch komt ’t weer ons nooit gelegen
we wille verskillend allegaar.
d’Ien wil zon, de aar wil regen
en de wind verveult ok maar.

Maar gelukkig wordt het regeld.
Hadde woi het zelf in d’ hand
was er denk nag veul meer ruzie,
nag meer rottighoid in ’t land.

De netuur ken je niet dwinge,
’t komt en ’t gaat zoas ’t moet.
Maar vezelf…, wòi hadde ’t aars wild,
want wanneer is ’t nou wél goed?

terug

44. ’t web

‘k Was de rame an ’t lappen
want wat zage ze d’r uit!
Maar toen ‘k boi ’t keukenraam kwam
hong er ’n kruisspin voor de ruit.
‘k Wou de ragebol al pakke
om ‘m weg te halen, maar
‘k deed ’t niet, want ’t beisie spon net
t leste dreidje, ’t web was klaar.
– Leit ik nou metien maar zegge
dat  ik ’t niet op spinne heb. –
Maar wat deuze spin net maakt had
was ’n skitterend groôt web.
Heêl foin, regelmatig sponnen,
zó mooi had ik ’t nag nooit zien.
‘k Heb ’t deer maar hange leiten,
‘k denk van wel ’n dag of tien.
Later zat ’t vol met migge
en d’r kwame gate in.
Toen heb ik de ragebol pakt
en weg was ’t web en weg de spin.

terug

45. roime

Een roimpie borrelt op, wanneer ik het niet wil.
As ik niet sleipe ken en overal is ’t stil,
en kroig ik soms de geest op een onwoize toid.
Van armoed gaan ik ‘r uit, want ’s ochens ben ik ’t kwoit.

As ik ‘r echt voor zitte gaan en as ik wel wil,
roig ik gien letter op pepier, bloift ’t  van binnen stil.
Want roime gaat niet zomaar hoor, ’t is zweiten op z’n toid.
En deerom skittert menig roimpie deur ofwezighoid.

terug

46. Sporthuis centrum

‘k Was de goôtstien an ’t boenen
met ’n soppie en wat chloor,
zoit m’n kloinzeun, die deer boi stond:
‘”t Loikt nou net vekansie, hoor!”
Dat kon ik zo gauw niet plaase,
‘k vroeg, weer ie ’t over had.
“Nou,” zoit ie, “zo lucht ’t ok altoid
in ’t Sporthuis Centrum bad.

terug

47. Een herinnering

Lesten heb ik een puzzelboekie kocht,
– want altemet zit ik me te verveulen –
deer stane van die deurstreep reidsels in.
Ik mag dat wel, zomaar met woorde speule.

Nou, met dut boekie kon ik weer vooruit.
Puzzels met cijfers of met skuine hoeke.
dat loikt zo makk’lijk, maar je moet toch
nag puur goed koike om ze óp te zoeken.

Dat, op een keer had ik ‘r een deêl maakt
toen ‘k docht: nag ientje en den zal ‘k ophouwe.
Ik sloeg ’t blad om, keek en zag, dut’s leuk,
dut is een goeie, echt een gouwen ouwe.

De fourniturenwinkel, hiette ’t ding.
Nou mense, wat deer allegaar te koop was:
fluweêlband, drukkertjes en êlestiek,
kant, sokkewol, haakneêlde, lint, vergroôtglas,
stofknope, krale, ritse, vingerhoed,
flenél en klitteband, gerdoinehake,
petrône, centimeters, géren, vilt…

En nag een zoôt van zukke handwerkzake
die j’all’gaar vroeger veul gebruike most
en as je zuks den leze ok weer wete.
Woi kope nou van alles kant en klaar.

t Ben dinge die je zachiesan vergete.
Zo’n puzzelboekie roept ze den weer óp,
herinneringe doen ze weer herleve.
Zo zien je maar, ok een verloren uur
ken je toch weer een zoôt voldoening geve.

 terug

48. Narrig

Je hewwe zomaar weld’rs van die dage
dat d’hêle boel je stôlen worre ken.
En as ze op zo’n dag wat an je vrage,
dat je ze ’n heêl dwars antwoord geve den.

Maar gaat de bui leen’giesan weer zakke
den denk je toch, wat skiet ‘k er nou mee op.
Want zelfs de katte leite d’r niet pakke,
gien wonder, ze kreeg’ onverdiend een skop.

Je denke, doen ok niet zo saggeroinig,
de ure dat je ’t was die benne vort,
doen nou maar weer ’s gewoôn, as ’t moet uithoinig,
as je maar wete dat je toidje kort.

‘k Pak den m’n fiets en gaan een endje raaie
langs kikkerblomme en klaver in het gras.
‘k Zien bouwers op de akkers en we zwaaie
en ‘k vraag me of weerom ‘k zo narrig was.

 terug

49. Ouwer worre

Hoe komt ’t dat je as je ouwer wor
de dinge aars gaan zien?
Je hewwe ’t lang zo druk gien meer,
zit ’t deerin meskien?

’t Loikt zo gewoôn, d’ien komt, d’aar gaat
da’s volgens de netuur.
Maar ’t foit dat jij nou “gaande” ben
doet effies zeer… Nôh puur.

Je stane niet graag an de kant,
 je wille deurgaan, maar
wanneer je joôs de deur uitgaan
is ’t werk ’s ochens gauw klaar.

Je hewwe den ok alle toid
om naggers stil te staan
boi toen, en denke: wat een moois
is me deur drukte ontgaan.

’t Is allegaar verleden toid.
Kon ik het overdoen
den zou ik… nou, wát zou ik den?
Wéér ’t zelfde doen, net as toen?

 terug

50. het wiegie

In ’t kloine leige huisie
deer stond een wiegie klaar.
Het stond deer stil te wachten,
heêl snokker allegaar.
En ied’re ochend, eivend,
meist elk uur van de dag
kwam ‘r een woifie koike.
’n Paar dage wachte nag…
Ze studderde an ’t dekentje,
streek ’t sloopie efkes glad
en deed h’r hande samen,
zuchtte d’rs diep…en bad.

Maar een deêl dage later
is het deer bar misgaan.
Ze droege wat uit ’t huisie
dat amper had bestaan…

En in een hoek op zolder,
– je ziene d’r meist niks van –
deer staat nou ’t snokker wiegie.
Gien mens komt ‘r meer an.
Gien hand studdert an ’t dekentje
of stroikt het sloopie glad.
Beneden snoft het woifie
dat an de wieg staan had.

En járe, járe later
liep ‘r een skarrelaar rond
te streunen op die zolder
of er negosie stond.
En in een stoffig hoekje
zag hoi dat wiegie staan.
’t Was goor en rabbig worren
en ’t wiegekleid vergaan.
Hoi voelde an ’t vale dekentje,
an ’t sloopie, iens was ’t glad.
Maar hoi wist niks van ’t woifie
dat an die wieg staan had…

(Uit bundel, verschenen omstreeks 1913, door G. van Veldhuizen; bewerkt)

terug

51. luistere1

Luistere naar de wind die raast
met een kracht die ons verbaast.
Luistere naar de zee die brult
en ons met ontzag vervult.
Luistere naar het spoor dat fluit
’t is bar mistig, koik goed uit.
Luistere naar de klok die luidt
voor een bruigom en z’n bruid.
Luistere ok naar groôt verdriet:
m’n dochter skroift of belt maar niet.
Luistere, ‘k ben zo allie
‘k heb vandaag nag gien mens zien.
Luistere naar een kind dat zingt:
‘poesie mauw’ of ‘klokje klinkt’.
Luistere, ’t komt nag weld’rs voor,
maar ’t is heêl veulzeggend hoor.

terug

52. De herfst

De herfst komt ‘r an en het blad valt of,
’t dwarrelt omleig en valt op streit.
De boom wordt kaler, de zon skoint ‘r deur
’t Tuintje loikt naggers een keer zo breid.

De herfst is ók mooi en wie ‘r van houdt
komt ooge tekort, elk blad loikt van goud.
We moete ’t een toidje met kale bome doen.
Maar ’t ankommend voorjaar wordt alles weer groen.

terug

53. de kater

Woi hewwe een kater, een grôte rooie.
’t Is een – je weet wel – maar ’t is een mooie,
een goedige doedel. Hoi loopt niet, hoi ‘schrijdt’.
Roep ik ‘m seivens – hoi mag niet op streit –
den.. komt… ie… an… wand’len… Ik kook den bedat:
Loop toch ers wat harder, skiet op joh, rotkat!”
En zit ik den oind’lijk, de wul ie op skoôt.
Deer ben ‘k niet zô gek op want hoi ’s sweer en groôt.
Den koikt ie me an en den knipoogt ie maar,
en zeg ik: “Toch benne we bloid met mekaar.”

terug

54. Zomaar wat

Ik wul zo graag weerders een roimpie skroive,
je moet toch as ’t ken een beetje bezig bloive.
Maar ik weet heêlgaar niet weervan, weerover, hoe,
wat een gedoe.

Moet ik wat skroive over oorlogsrampe,
of over mense die opslôten worre in kampe
of over al die kindere, gewond of doôd?
De noôd is groôt.

We benne d’r mee begaan, met al die mense,
woi zoue het voor hullie ok graag beter wense.
We geve geld ervoor, maar wordt dat goed besteed?
Gien mens die ’t weet.

Ik voel me altemet een beetje skuldig,
want as me wat niet zint, den wor ik ongeduldig.
Maar later skaam ik me, want hoe je ’t ok bekoik,
woi hewwe ’t roik.

Ik heb zomaar een vreemdig roimpie skreven.
“k Wist niet hoe ’t worre zou, ’t was me allegaar om ’t even.
Ik skoi er maar mee uit, ik weet een are keer
meskien weer meer.

 terug

55. Negôsie

Vroeger liepe d’r langs de deure
mense met géren en band te leuren,
êlestiek en veters en knope
van alles kon je boi ze kope.
Ze bôde ’t je nagal dringend an.
Al was je ’t heêl’gaar niet van plan
en had je oigelijk niks nôdig,
“nei”zegge, dat was overbôdig.
De ien kwam met een rieten mand,
d’aar had een koffer an de hand.
Ien vrouwtje had het vonden hoor,
die kwam met ’n kinderwagen voor.
Een ienvoudig woifie om te zien,
maar met meer verstand as menigien.
Ze kwam den boi je met h’r krossie
en stalde ‘m gnappies in het hossie, 
riep: “Vóllek! Hier is Aaltje weer….!
Ja, ik kom nag maar ’s een keer,
want lesten hé-je niks van me kocht,dat,
‘k heb zô boi m’n oigen docht
deer gaan ‘k vandaag weer d’rs nei toe.” 
Het handelen begon en hoe!
Alles belandde den met een flap
onderuit de wagen, op de kap.
greêuwe dwoile, ofdroogdoeke,
Dirriktwars en onderbroeke,
zwarte kouse, of fieldekos,
’t zat allegaar onder in die kros.
Bandferwiel en pick-packknope,
– zuks kon je ok boi d’r kope –
sokophouwers, klosse géren,
je kon ’t zô raar niet prakkezere
of ze had het in die wagen.
En ze was maar an het vragen:
“Roôie zaddoeke nag meskien?
En koik, dut moet je ok nag zien…
Weer is ’t nou, ‘k had het er toch boi?
Hier, vissersgéren voor een sproi
Oh, haak je niet, bè-je meer an ’t broien?
Oh,… je zit meist altoid te noien?
Ja, klere make, dat gaat voor, 
nôh, ‘k vind er wel een klant voor ‘oor!”
Al kwebbelend deed ze d’r zake,
en wist het an je kwoit te raken.
Boi ’t ofrekenen zoi ze nag:
“Dat ’t in gezondhoid sloite mag.”‘
t Goed werd weer in de wagen loid.
Den keek ze zô verlegen bloid,
want j’had wat kocht, deer kwam ze voor.
Boi ’t weggaan zoi ze: “Nou dag hoor,
en tot een vollegende keer.”
Den ging ze met h’r wagen weer.
Zuks soort negôsie benn’ we kwoit.
Dat past gien meer in deuze toid.

terug

56. het manje en z’n maartje

Ze weunde nag maar kort in ’t durp
’t ongeloike paartje.
Hoi was niet groôt, maar leek heêl kloin
zo naast z’n struise Maartje.

Ze ginge daag’lijks an de loop
en as je d’r op lette  
den kon je d’r, ’t is eerlijk waar,
de klok geloik op zette.

Ze startte steevast om tien uur,
heêl meukel armpiedeur, en
– ’t was toch oig’lijk gien gezicht –
hoi hong zowat an heur den.

En lope dat ’t  tweital kon,
’t leke wel soldate!
Ze stapte bloid en fieter deur
en onderwoil maar prate.

Maar lenigan, dat kon je zien,
ging ’t lopen zo verzichtig,
’t kwieke was er heêlgaar uit
en Maartje werd zo spichtig.

Een hêle toid zag je ze niet
meer saam, hoi ging allien toen.
Met Maartje’s biene ging ’t slecht,
de dokters konn’ok niks doen.

Het kloine manje most op ’t lest
een grote last meesjouwe,
je zagge ‘m, z’n Maartje ‘r in
een nuwe rolstoel douwe.

Je ziene ze weer daag’lijks gaan
t ongeloike paartje.
En nou is ’t manje oindelijk
ers grôter as z’n Maartje….

 terug

57. leef-toid

Zo stiekemweg wor ik toch al puur oud.
Ik heb al zeuven kruisies op m’n reg.
Al hé-je deer ok zelf die erg niet in,
het is tóch maar de harde waarhoid, zeg.

Nou ja, zo lang je kenne ga je deur.
Je make d’rs een roimpie op z’n toid.
En as het er den ok nag wat op rooit,
den denk je: Nôh, dat hew ‘k weer pittig zoid.

Ze zegge welders: “Zonde van je toid.”
Want ‘k schud ze echt niet zomaar uit m’n mouw.
Ik moet er wat voor doén, maar ja, ik vind
t een toidverdroif weer ‘k ienmal veul van hou.

 terug

58. De tv

Bah, misselijke tekste op Neêrlans T.V.
de ien is nag gekker as d’aar.
je moete wel koike, je ontkom ‘r niet an.
al denk je: wanneer benn’ze klaar.
Ze liege en bedriege
’t gaat allien om de macht.
De was is toch skoôn, ’t maandverband is een pracht!
We grille van al die reklame op T.V.
Ons leven lang zitte we d’r mee.
Oh, skitterende beêlde op Neerlans T.V.
van beiste en bosse en lucht.
Deer koik ik bar graag nei, da’s allegaar echt,
zó mooi, dat ‘k ‘r weld’rs van zucht.
‘k Zien berge en dale,
‘k Zien zeeë en strand.
Maar ôk heêl veul van wat ‘r beurt in ons land.
Zo bloif ‘k boi de toid deur diezelfde T.V.
en ben ik ‘r toch heêl bloid mee.

 terug

59. regen

Regen, regen, regen,
de wind giert ók om ’t huis.
Regen, regen. regen,
de beste plek is thuis.

Ik hou veul van regen
De meiste vinde ’t raar
En dat is’t meskien ok
maar ’t is eerlijk waar.

‘Is vezelf verskrikk’lijk,
as ’t om je broôdje gaat.
t Gewas niet van ’t land ken
omdat ’t in ’t water staat.

Heb je deer gien last van
wordt ‘r makkelijk zoid:
’t Wordt gerust wel aars hoor,
‘r komt weer een droge toid.”

Regen, regen, regen,
wanneer houdt ’t ‘rs óp.
As ’t potje vol is
en ’t dekseltje ‘r op.

Want den kroig je winter,
zoas een weerspreuk zoit.
Da’s al meer keer beurd hoor,
wordt ’t weer een barre toid.

Regen, regen, regen,
we kenn’d’r niks an doen.
Maar ’t bloift in de herinnering
Weet je ’t nag van toen?

                                  najaar 1998

terug

60. Luistere

As de wekker ’s ochens gaat
en ik wakker worren ben,
luister ik met d’oge nag dicht,
nei hoek weer ’t weze ken.

An de bome hoor ik al
hoe de wind is, west of zuid,
want as j’erreges lang weun,
ken je op lest elk geluid.

As het regent, hoor ik dat
ruisend langs de panne gaan.
As het sneêuwt, is ’t heêl stil,
komt ’t geluid heêl ver vandaan.

As de spore fluitend gaan,
weet ik dat het dampig is.
As de balke krake, nôh
den is ’t buiten heêl erg mis.

Die geluide allemaal,
hore hêlegaar boi ’t huis.
Het is alles zo vertrouwd
en deerom voel ik me er thuis.

 terug

61. mien

In het bejaardehuis – de Haven –
deer is nou ok een vrouw beland,
die al in zeuven huize weest heb.
Wat is er met ‘r an de hand?

Die vrouw, we zalle d’r Mien noeme,
– ze weet het niet zo heêl goed meer –
die heb altoid wat an te merken,
het is nooit goed, gien enk’le keer.

D’r tande legge in een kompie,
dat deerom praat ze nagal raar.
Ze mompelt wat, zoit vaak hetzelfde,
en haalt van alles deur mekaar.

Ze is een beetje skuw. Ze sloft ok.
Ze weet ok met de lift gien reid.
Deerom komt z’altoid laat an tafel,
deer zitte den al lang en breid

de are oudjes en die baze:
“Mien, gaan nou toch ers zitte moid,
kom ok ers eerder nei beneden,
dat heww’we nou al tien keer zoid.”

Mien pakt een stoel en skuift an tafel.
Ze koikt de vrouwtjes skichtig an,
en mompelt: ‘” t Zel wel weer niks weze.
Halfgare troep weer in de pan.”

De soep wordt opskept. Ze beginne.
Wat later staat de hutspot klaar,
maar Mien die zoit al van te voren:
“Het is vandaag vast weer niet gaar.”

De vrouwtjes worre een beetje noidig:
“We hewwe ’t nou al oftig zoid
dat je je tande d’r in doen moete,
je zitte maar te mumm’len, moid.”

“Nô,” zoit Mien zomaar puur beledigd,
“Nô, dat is hêlegaar niet waar,
want guster ate we grôte bône
en die barrele ware ok niet gaar.”

Zô benne ze deer maar an ’t klammen.
Het eten is er echt heêl goed
dat Mien die leite ze maar teute,
ze wete niet hoe ’t met er moet.

Mien sloft nei ’t eten weer naar boven.
’t Begroôt de vrouwtjes as ze ’t zien.
Ze denke allegaar hetzelfde:
“k Hoop dat ik niet zô wor as Mien.”

 terug

62. buurvrouw

M’n buurvrouw weunt alweer een toidje
in een heêl goed verzurgingshuis.
‘k Gaan deer nagal ’s om een koppie
en ik kom altoid bloid weer thuis.

          ‘k Ben bloid omdat ik nag weer terug ken,
          weer de gewône wereld in.
          En bloid omdat m’n ouwe buurvrouw
          deer wenne ken. Want in ’t begin

was ze deer toch wel erg verdrietig,
ze was zo an d’r huis verknocht
en ze most alles achterleite,
d’r hêle boeltje werd verkocht.

          Buur ken d’r oigen gien meer redde
          want ’t lopen gaat nou wel bar slecht,
          as ‘k boi d’r kom, loikt ze weer kleinder
          en vroeger liep ze zo keersrecht.

Maar ’t “koppie” is nag niet versleten,
l wordt h’r wereldje wel kloin,
maar as je kom om boi te praten
den vindt ze dat toch wel zó foin.
Ze wil den meer van alles wete
Öh, heb je nag wat kiekjes mee?”

terug

63. Bedtoid

Een vrouwtje in ’t bejaardehuis
docht om kwart over tien:
Ik doen de tillevisie uit
k heb zou wel genog zien.

Ze drukte op ’t knoppie, keer op keer
maar ’t ding wou maar niet uit.
’t Was meist half elf, ze wou te bed
dat, ze nam een besluit

en belde naar de leverancier:
“Heb je nag effies toid?
De tillevisie wul niet uit,
dát knoppie, hé-je zoid.

Ja ’t beêld is weg, maar de meziek
die hoor ik allemaar nag.”

Al was ’t laat, de man die kwam,
keek en zoi met een lach:
“Je tillevisie, die is uit,
je radio staat an!”
De vrouw zoi heêl verbouwereerd:
“Nôh, dat is ók wat man,
nei toch, maar je wor bar bedankt
dat je nag komme wou.
Oh, was je toch nag niet te bed,
noh, gaan den nou maar gauw…

terug

64. winterig

’t Is winterig, de hagel die klettert op ’t raam,
de lucht zag ok droigend en donker.
De bui droift weer over en ’t zontje breekt deur
nei ’n toidje is ’t buiten den ien en al kleur
en ’n skittering en een geflonker.

Want koik ‘rs, de struike die ware zo kaal
en nou staan ze deer toch te pronken!
De hagel is smolten, de druppels er van
die hange an de takke, ok heêl onderan
zien ‘k allemaal sterretjes flonk’ren.

De takke die benne iniens mooi versierd,
ze hange vol glinst’rende krale
die allegaar wiebele en skitt’re in de zon
‘k wou dat ik zo’n ketting zelf ok roige kon,
maar zúk moois ken je nerregens hale.

Wat later den benne de struike weer kaal,
de wind heb de druppels verdreven.
Ze staan weer zo doôds as de dage d’r voor
maar wete: nei winter komt ’t voorjaar weer hoor.
en komme woi ok weer tot leven.

terug

65. skroive

Ik zit an tafel en ik skroif,
m’n pen maakt letters, zwart op wit,
‘k Weet oig’lijk niet weerom ‘k hier zit,
wat ‘k zegge wul heb niks om ’t loif.

Ik zit an tafel en ik skroif,
m’n pen maakt krasse, zwart op wit,
want ’t loopt niet lekker, nou ja, ‘k zit
dut ok te doen as toidverdroif.

Ik zit an tafel en ik skroif,
‘k val nou toch echt op m’n gezicht,
dut is nách roimpie nách gedicht,
‘k weet niet weerom ik zitte bloif.

Ik zát an tafel en ik skreef,
m’n pen hew ‘k weer in ’t laadje loit,
wat ‘k zegge wou dat werd niet zoid,
dat, ’t had gien zin dat ‘k zitte bleef.

 terug

66. Vóórnemens

‘Vóórnemens plaveien de weg naar de hel.’
Dat is al wel duizend keer zoid.
En iederien heb dat toch vast welders hoord,
zo niet, wordt dat nou nôdig toid.

Vóórnemens, die hebbe we allegaar wel.
We lope d’r daaglijks mee rond,
vanochend doen ‘k dut en vanmiddag gaan ‘k dat,
maar ’t komt meistal niet van de grond.

Dat, mense, ik neem me nou voortaan maar vóór:
ik maak maar gien vóórnemens meer
en vóórdat ik tóch weer ’n vóórnemen neem,
denk ik den: doen dat nou gien meer.

 terug

67. de merel

’t Wintert en ’t duurt van ’t jaar zomaar puur lang,
die veugeltjes vinde gien eten.
Je wulle ze helpe, dat je stroôie broôd
en appel, ok niet te vergeten.

          Deer komme ze den ok heêl hong’rig op óf
         en vechte meist om ’t leste korsie.
          D’r komt ok een merel, die is vaste klant
          en jaagt z’allegaar weg, zelfs ’t roôdborsie.

Hoi is nag gemeen ok, want hoi skuilt ‘m op
en zit stiekem in de Viburnum.
En komme de spreêuwe, de moske, de mees,
den stuift ie d’r op óf, en ze smere-n ‘m.

          En zo heb ie den tóch ’t roik weer allien
        en deer is ’t ‘m ok om begonnen.
        Hoi pikt en hoi pikt, vreet zo hard as ie ken.
        Ik denk den: hoi heb ’t weer wonnen

die lillijke skrokóp. Dat ik jaag ‘m weg.
Hoi vliegt heêl bedaard nei de bure
en zit deer een toidje mooi an op de heg.
Hoi weet al, dut ken nooit lang dure

          En ja, effies later den is ie d’r weer.
          Ik bloif met die koud ok mooi binnen.
          En deerom begint ’t weer van vóór of an,
          de rest ken weer mooi niks beginne.

Nôh, ja grôte baze die benn’ overal,
deer moete we mee lere leve.
En ik strooi toch elke dag weer korsies broôd.
Je ken d’r een hoop moois an beleve.

          En gek, voor die merel heb ik toch een zwak,
         al speult ie de baas nou ok buiten.
         As ’t strakjes weer zeumert, den ben ik weer bloid.
         as ik ‘r weer ientje hoor fluiten.

Dat, met ien zo’n merel ken je twei kante op.
Je denke: meskien is ’t die skrok-op
en dankzoi die korsies heb ie ’t overleefd
en nou fluitend zit in de boomtop.

 terug

68. toid van leven

Lest was ‘r op tillevisie ’n krasse man van honderdvier,
nag heêl goed boi de wekker hoor, hoi leefde met plezier.
Z’n brommer en z’n fiets had ie pas vlede jaar weg daan,
want ’t teugenwoordige verkeer vond ie wel bar hard gaan.
Een vrouwtje zat er naast hem en die was al honderd ien.
Wat hewwe zukke mense in d’r leven een hoop zien:
van kettekar tot auto en de eerste vliegmesien,
al kroig je toid van leven, zel je ’t allegaar nag zien.

M’n vader kon d’r vroeger ok verhale over doen.
Een spoor was ien bonk vuur en voor een auto sprong je toen
as je zo’n ding zag kommen met een noôdgang over ’t hek
en poes een stoomfiets ok niet uit! Wie deer op reed was gek!
Want zat je d’rs een keertje boi zo’n monster achterop,
den vloge eerst je pet en den de here van je kop.
Van kettekar tot auto en de eerste vliegmesien
al kroig je toid van leven, zel je ’t allegaar nag zien.

Woi make nou vandaag de dag toch ok veul dinge mee.
As z’in de ruimte zweve, zien we dat op teevee.
En al weer jare leden stonde z’oiskoud op de maan!
Wat ben ze knap. Toch denk je weld’rs, tot hoe ver ken ’t gaan.
In al die nuwe dinge skuilt toch ok een groôt gevaar.
Weer benne ze mee bezig en wat make z’allegaar klaar.
Het benne vast gien auto’s en ’t is ok gien wasmesien.
As we maar toid van leven kroige zelle we ’t nag wel zien!  (of niet)

terug

69. woorde

Woorde moet je kenne om wat te zeggen.
Woorde benne nôdig om wat uit te leggen.
Woorde gebruik je om te praten met mekaar.
Woorde… Wat zegge we oig’lijk allegaar?
Woorde deer moet je altoid goed op lette.
Woorde genog om een aar voor skut te zetten.
Woorde zegge soms wat je graag wul hore.
Woorde kenne ok vaak je rust verstore.
Woorde kenne helpe, je héb er wat an.
Woorde kenne ok zeer doen, ze valle je an.
Woorde zegge zacht dat ze van je houwe.
Woorde skimpe: ‘oh, die is niet te vertrouwen.’
Woorde… heêl zachies gehoimpies fluistere…
Woorde, heêl droigend: ‘Nóú zal je luistere!’
Woorde kenne je goed de waarhoid zegge.
Woorde ken je ok zomaar naast je legge.
Woorde die zegge we alle dage weer.
Woorde benne d’r zat, maar ik heb er gien meer.

 terug